روز واقعبینی
فردا هجده تیر است و متاسفانه عده زیادی از ایرانیان در چارگوشه دنیا، خصوصاً دوستان خارج از کشور پای رسانهها و نت، خصوصاً میعادگاه قلابی فیسبوک، امیدی بیش از اندازه دارند که فردا در سراسر کشور راهپیمایی میلیونی برگزار شود. نمیدانم چرا ما از خودفریبی خوشمان میآید و چشم برروی واقعیتها بستهایم.
متاسفانه عده زیادی از مردم احساساتی ما حواسشان نیست در چه شرایطی چه انتظارات عجیب و غریبی دارند.
غیر از کسانی که واقعبین هستند، فردا همه چیز به تلخی برای عده زیادی از مردم تمام خواهد شد. البته تماماً بدبین نباید بود که فردا روز واقع بینی و روز شروع کار برای کسانی است که عزمی جزم دارند. بهر حال دوران تظاهرات خیابانی تمام شد و باید نشست فکر کرد که چکار میتوان کرد که جنبش همهگیر شود. چکار میشود کرد که دروغگویی مطرود و خودفریبی مذموم باشد. چکار میتوان کرد که طبقه متوسط ما ارتباط خودش را با اقشار فقیر و مذهبی جامعه برقرار کند. چکار میشود کرد که دغدغههای معیشتی را با دغدغههای مدرن آمیخت. کارهای زمین مانده اینها هستند.
راه آزادی، عدالت و قانون راهی سخت، صعبالعبور و ناهموار است. صبور باشیم و جا نزنیم.
Labels: سیاست