چند تا مانده به آخر
سخنرانی میکردم:
عصاره زندگی يعنی حرکت و تغيير. در یک کلمه: زمان، حتی مکان هم نه. فقط زمان...
از خواب پريدم. ونکوور بودم و باران به نرمی میبارید.
مدتی قصد استراحت دارم. گفتنیها تمامشدنی نیستند. زمان اما ....
زمان آرامش و آسایش تنها زمان واقعی زندگی است. آن را از دست ندهید به اسیری رنگ.
اين سکوت زيبای وبلاگستانی همیشه برقرار باد! کمتر بنویسیم تا به آزادی بیان کمک کنیم!
تا بازگشتی دیگر، بدرود.
Labels: ادبیات, وبلاگستان