راهش اين نيست
باور کنيد راهش اين نيست. کار تند سياسى جواب نمىدهد. راهش معجزه صندوق هم نيست. اصولاً دوران جنبشبازى هم گذشته است. خصوصاً اگر حرکتهاى پسيو و پسينى براى آزاد کردن زندانيان سياسى و عقيدتى هدف يک جنبش بشود ديگر يک فاجعه است. هى مىگيرند و هى آنها بايد اعتراض کنند. يک سيستم بسته و بدون هيچ خروجى مشخص. هميشه ده نفر در زندان هستند و بازى با جابجايى زندانيان جلو مىرود.
راهى جز پيگيرى مطالبات خيلى کوچک و کاملاً غير سياسى و با مشارکت دادن هر چه بيشتر همه نيروها (خصوصاً خودىها) نيست. هدف هم چيزى نيست جز اصلاحات کند اجتماعى (و نه سياسى) با تکيه بر آموزش در چارچوب روادارى، صبر و مدارا. اگر هشت سال پيش شروع کرده بوديم الان به اندازه هشت سال جلو بوديم، نبوديم؟