اصل اول اخلاق وبلاگ‌دارى
اصل اول اخلاق وبلاگ‌دارى اين است که اگر موجودى هتاک و مجنون آمد و در وبلاگ شما به هر کس که دلش خواست فحش داد، نام آن را آزادى بيان نگذارى و دستى به سر و گوش آن موجود نکشى بلکه برعکس بايد کامنت آن فرد هتاک و مجهول الهويه را که کاملاً بى‌ارتباط با موضوع نوشته شما چيز نوشته و همکاران و دوستان شما را لجن‌مال کرده، پاک کنى. اين موضوع تازه‌اى نيست و خيلى البته مطلب پيچيده‌اى هم نيست.
من براى آن موجود فلک‌زده که اصلاً تا به امروز کسى نفهميده چه مى‌گويد و حرف حسابش چيست، شفا آرزومندم. شايد هم نان زن و بچه خود را از اين راه در مى‌آورد. اما براى بعضى از وبلاگ‌نويسانى که خودشان را فرهيخته و اهل فرهنگ هم مى‌دانند متاسف هستم. اين دوستان حواسشان نيست که چطور به نام آزادى‌بيان (کدام بيان؟ فحش رکيک به ده‌ها وبلاگنويس؟) در خدمت تروريست‌هاى مجازى و دشمنان آزادى بيان در آمده‌اند. زهى تاسف.
پى‌نوشت: موضوع اصلاً شخصى نيست. اين فرد کامنت‌نويس هر کجا که مى‌رود به پنج تا ده نفر فحش و مزخرفات نامربوط مى‌نويسد. راه چاره چيست جز اينکه به مدارا با اين تروريست پايان داده و به حقوق فردى همکاران وبلاگنويس خود احترام بگذاريم و عرصه را براى عرض‌اندام اين آدمهاى هتاک تنگ کنيم؟ چرا اينها وبلاگ نمى‌زنند و نظرات و هتاکى‌هاى شنيع خودشان را در وبلاگ خود مطرح نمى‌کنند؟ چرا از هيت بالاى دوستان استفاده مى‌کنند؟ آيا دوستان هيچ فکر کرده‌اند به اين موضوع؟
