پرتاب روزآنلاين باز به تاخير افتاد
روز آنلاينى‌ها تعطيل کرده‌اند و رفته‌اند. ظاهراً روز آنلاين هم زياد برايش احترام به خواننده مهم نيست. دنبال بهانه‌اى مى گردند که هى تعطيل کنند. واقعاً مگر روز آنلاين مى‌خواهد شاتل هوا کند که خودش را به روز نگه نمى‌دارد؟ معنى ندارد اين همه کلاس گذاشتن مثلاً معطل «ميثم تواب» شدن (عجب اسم خفن اطلاعاتيى، آدم لرزه بر اندامش مى‌افتد!) که شايعات دست اول را منتشر کند. مريم کاشانى هم قرار است يک مصاحبه‌اى منتشر کند، اميد معماريان عزيز هم که همينطور نرم نرمک دست به قلم ببرد و مطلب وبلاگى بنويسد انقدر اتوکشيده و شق و رق و تميز هست که به جاى مقاله روز آنلاين چاپش کرد. نيک آهنگ هم که هميشه از هر انگشتش يک هنر مى‌بارد بزنم به تخته. احمد زيدآبادى هم که ذاتاً تحليل‌گر متولد شده است. نبوى هم که در نيم ساعت طنزنوشته در مى‌آورد، استاد بهنود هم ظرف چند دقيقه با يادى از ماشين نمره يک قوام و غائله آذربايجان و سى تير و ربط آن با انرژى هسته‌اى به اين نتيجه مى‌رسد که روزگار نه چنان است که بود. حسين باستانى هم که مانند کاراگاه کاستر با آن عکس عجيب به همه خوانندگان هم مشکوک است و يک موضوع پليسى- امنيتى- جنايى را پيش مى‌کشد. مى‌ماند دو سه تا گير به احمدى نژاد دادن که کار آرش معتمد و بقيه دوستان است. استاد خسرو ناقد هم که معمولاً يک مقاله بيات شده مال سه چهار سال پيشش را مى‌فرستد اينور و آنور براى چاپ شدن. (مثلاً زمانى که آن مارى شيمل خدا بيامرز دارد به سروش مى‌گويد بلا دور!) خانم فرح کريمى هم که به قول شرکت‌هاى مهندسى مشاور «نفر کارفرما» است آمده در دفتر مهندسى نشسته است و بايد هوايش را داشت.
بگذريم. به سبک خود نيک آهنگ کوثر عزيز نوشتيم و گيربازار راه انداختيم که حق مطلب ادا شده باشد. اميدوارم نيکان عزيز لااقل از طرف همکاران محترم جوابى داشته باشد. ممنون نيکان جان. خيلى باحالى! چاکراتيم داش!
پى‌نوشت: اشتباه شد! پوزش بنده را بپذيريد. مثل اينکه بالاخره روزآنلاين ديشب (به وقت ما) پرتاب شد. خودشان گفته بودند دوم فروردين منتشر خواهند کرد، اما چهار روز تاخير داشتند. به هر حال دستشان درد نکند اما کاش دوخطى هم مى‌نوشتند که دليل اين تاخير چه بود. دانستن حق مردم است نه؟ پوزش و عذرخواهى هم توقع نداريم که حکايت گويا همان حکايت دندان اسب پيشکشى است. بگذريم. عيب مى جمله بگفتى هنرش نيز بگوى. عليرضا اشراقى مقاله جالبى در مورد ناکامى روشنفکران نوشته است. خواندن اين مقاله توصيه مى‌شود. دنياى مجازى ما هم از اين اتهام مبرا نيست.
